Coraz modniejsze i bardziej popularne stają się kolorowe rabaty. I dobrze! Jest tyle bylin, traw i krzewów, z których można łatwo skomponować imponującą i ciekawą grządkę, która cieszy oko od wiosny do jesieni.
Do moich ulubionych, najprostszych i sprawdzonych zestawów rabatowych należy następująca trójka: jeżówka purpurowa, perowskia łobodolistna i rozplenica japońska, czyli bylina, trawa i bylina/ krzew.
Perowskia łobodolistna (łac. Perovskia atriplicifolia) kwalifikowana jest jako krzew albo bylina. W cieplejszym klimacie lepiej zimuje i jej część naziemna nie przemarza. Wówczas jest uznawana za krzew. W naszym klimacie jest traktowana bardziej jako bylina, bo jej pędy (całkiem albo częściowo) w zimie przemarzają. Na wiosnę jest więc przycinana nisko przy ziemi jak bylina (ja zostawiam całą zdrewniałą „podstawę”, a wszystkie pędy tnę jak najniżej).
Rabata skomponowana z perowskii, jeżówki i rozplenicy to rabata letnia i jesienna. Na wiosnę będzie to skupisko szarych (perowskia) i zielonych kępek (rozplenica i jeżówka). Pierwszą ozdobą będzie perowskia, bo wcześnie zaczyna kwitnąć (kwitnie razem z rosnącymi pędami, od czerwca). Potem dołączy do niej kwitnąca jeżówka i na końcu rozplenica, której kwiatostany są najbardziej rozwinięte, gdy jeżówka zaczyna przekwitać. Trio z tych roślin daje zmienny efekt w ciągu sezonu, dzięki czemu rabata jest interesująca od czerwca do późnej jesieni.
Najwyższa jest perowskia, więc należy ją sadzić z tyłu, albo z boku takiej rabaty. W moim ogrodzie rośnie najbardziej pospolita odmiana – Blue Spire, która chyba znalazła tu swoje miejsce na ziemi, bo osiąga większe rozmiary, niż wskazuje „katalog roślin”. Pewnie ma na to wpływ lokalizacja rabaty- jest położona na wzniesieniu, więc nie zalega tam woda. Ziemia nie jest bardzo żyzna, ale przepuszczalna.
Kwitnące jeżówki (łac. Echinacea purpurea) najlepiej wyglądają w grupach. Najłatwiej dostępne i najtańsze są jeżowki różowe, nieodmianowe. Rosną zdrowo i bez problemów, pod warunkiem, że nie mają zbyt sucho. Właśnie takie są u mnie. Aby stworzyć wystarczającą równowagę dla perowskii, trzeba posadzić w grupie 5-7 jeżówek.
Rozplenica (łac. pennisetum alopecuroides) rośnie u mnie z przodu rabaty, przed jeżówką, bo zaczyna kwitnąc najpóźniej, a kiedy już kwitnie, to zakrywa i odciąga uwagę od blednących i przekwitłych kwiatostanów jeżówki.
Na jesieni rozplenica przybiera żółty kolor, ale kwiatostany nie są trwałe i z czasem się osypują. Na zimę zostaje tylko trawiasta czupryna. Jeżówka brunatnieje, a z czasem staje się całkiem czarna. Przed zimą rozsypuje nasiona, więc kwiatostany tracą swój pokrój. Perowskia z kolei na zimę zatrzymuje szaro – srebrzysty kolor pędów i ładnie kontrastuje z ciemnymi bylinami. Cała trójka wygląda w swoim towarzystwie ciekawie, nawet w zimie. Największym problemem jest wiosna, dlatego ten zestaw warto posadzić w sąsiedztwie wiosennych bylin albo krzewów ozdobnych wiosną, które odwrócą od nich uwagę.
Należy pamiętać, ze perowskia zajmuje najwięcej miejsca i byliny czy trawy należy posadzić co najmniej 70-80 cm od niej. Zawsze na wiosnę wydaje się, że jest za dużo pustego miejsca, ale z czasem perowskia tak się rozrasta i pokłada, że inne rośliny mają silną konkurencję. Tak jest przynajmniej u mnie. Jeśli jednak lokalne warunki są inne niż u mnie i perowskia będzie mniejsza, to trzeba sadzić gęściej. Już w drugim roku po posadzeniu perowski widać jaki ma potencjał. Na szczęście byliny czy trawy łatwo się przesadzają, więc zawsze na wiosnę można zrobić przegląd rabaty i albo wysadzić nadmiar, albo coś dosadzić.
Jeżówki sadzę w odległości ok 35-40 cm od siebie. Pospolite różowe jeżówki rozsiewają się same i same dostarczą materiału na uzupełnienie rabaty. Jeżówki odmianowe rozmnażają się przez podział. Najlepiej dzielić je po przekwitnięciu, wczesną jesienią (kiedy mają zielone liście). Takim sposobem na następny rok pole jeżówkowe się powiększy. Jeżówki różowe oczywiście także można rozmnażać przez podział.
Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea)